جالبه كه يه خبرنگار حال شنيدن حرفهاي مردم رو نداره و به جاي اينكه با علاقه به مكالمات و اظهارنظرها _هرچند غيركارشناسي_ گوش كنه، از شنيدنش سر درد ميگيره!
جالبه كه يه خبرنگار حوصله شلوغي و ترافيك رو نداره!
جالبه كه يه خبرنگار با وسايل نقليه عمومي ارتباط خوبي نداره!
جالبه كه يه خبرنگار انقدر كم سوار اتوبوس ميشه!
جالبه كه...
به نظرم با خوندن همشهري ديپلماتيك و نوشتن دكوپاژ نميشه خبرنگار شد.
نهايتا ميشه تبديل شد به كامران نجف زاده، يك خبرنگار بسيار سطحي و موج سوار كه فكر ميكنه با احساسي حرف زدن يا اشك مردم رو درآوردن يا استفاده از تركيبها و اصطلاحات سراپا غلط و غير ادبي كه اسمشو گذاشتن نوآوري! كار بزرگي انجام داده.
اونوقت ميشه با 5 تا از اين خبرنويسها _نه خبرنگارها_ يه بخش خبري به اسم 20 و 30 راه انداخت و جوري كه اصلاً تابلو نيست!!! به نفع يه جناح خبر نوشت و يه جناح ديگه رو لجن مال كرد و بي طرفي رسانه و اصول حرفه اي كار خبر رو به گند كشيد. بعد ميشه رفت و از افتادن يك گرگ در يك چاله در استان كهكيلويه و بويراحمد تصوير و خبر تهيه كرد!
حالا يه مساله ميگم تا هوش خبرنگارا رو بسنجم:
چرا بي بي سي و اي بي سي تعداد خبرنگارانشون تقريبا يك پنجم خبرنگاراي واحد مركزي خبر و يك هشتادم خبرنگاراي باشگاه خبرنگاران جوانه و دفترشون در لندن و واشنگتن تقريبا يك چهارم ساختمان جام جمه، اما افكار عمومي دنيا رو قبضه كردن؟ پيدا كنيد پرتقال فروش را؟!
جواب: حرف حساب كه جواب نداره، احتمالا! خبرنگاراشون علاوه بر دكوپاژ نويسي و مطالعه، سوار اتوبوس و مترو هم ميشن و به حرف خلايق هم توجه ميكنن و سوژه گير ميارن.
البته در پايان مرگ بر استكبار جهاني و بوق هاي استكباري. باشگاه خبرنگاران خودمون رو عشقه!