دزفول ، زیر موشک مرثیه

دل من حالش خوشه ؛ خوشترش کن()

دلم گرفته ... تنهایی ، باز هم تنهام نذاشت ... هر روز بیشتر سراغمو می گیره ... انگار غصه اش می گیره یه روز منو نبینه !!!

باز هم مونس و همدمانم ، اشک و غمند !!! هر شب به بالینم یه سرکی می کشن و تا غم با اشک ، دست به یکی نکنه و تمام صورت و بالشتمو خیس نکنه ، دست بردار نیست ...
دلمم که گرفته ... شاید بتونن یه خرده آزادش کنن ! دلم هر شب می گیره و تمام دنیا رو به روم قفس می سازه ...

چقدر خوبه وقتی از همه جا رونده و مونده می شی و همه جا رو تیره و تار می بینی ، باز یکی هست که خیلی هواتو داره ... سر که از غم بالا می بری ، تو اون آبی اشکات ، یه آبی ، یه آبی آبی ، داره نیگات می کنه ... لبخند رو لباشه و دل تاریکت رو ، با اون نگاه آبیش ، آبی می کنه ...
چقدر قشنگه که هیچ وقت ، هیچ وقت هیچ وقت ، تنهات نمیذاره ! آروم می شی ؛ وقتی می بینی یکی هست که خیلی دوستت داره ...
تا می بینه گونه هات خیس شدن و بارونو تجربه کردن ، با اون دستمال مهربونی آبی رنگش ، وقتی گذاشت از همه ی خیسیش کیف کنی ، زودی رودخونه ی رو گونه هاتو می خشکونه و رو  اون سرخی رخسارت ، یه باغ ، گل امیّد میکاره ...

اما گلاش تا فردا شب ، همون ساعت ، می خشکن ...!!! خودش می خواد بخشکن ... آخه اگه هرشب سراغشو نگیرم ، دلش واسم تنگ می شه . همچین که گلا پرپر شدن و خزون می خواد سراغتو بگیره و اولین بارون پاییزی ، رو صورتت می شینه ، بازم همون آبی و همون خشکی و همون گلا ...

دوست داره بارون پاییزی گونه هامو ؛ چون تو هر قطره اش ، اسم خودش نوشته شده .
اونقدر دوستش داره که می خواد بباره و بباره !!!
منم هر شب ، به انتظار باغ گلاش  رو گونه هام ، دلم می گیره و بارون می خواد !!!

دل من دست خودم نیست در این باغ خدا / اشک من مال تو و باغ گلاتم مال من ...

« سوته دل »

دل من حالش خوشه ؛ خوشترش کن()

کجاست اهل دلی تا که شرح غصّه دهم ؟؟؟

دلم گرفته ... دلم عجیب گرفته !!!

*******************************************************************************************

چرا گرفته دلت ؟؟؟

مثل آنکه تنهایی ! چقدر هم تنها ... !!!

خیال می کنم دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستی ...

دچار یعنی : عاشق ...

و فکر کن که چه تنهاست ، اگر که ماهی کوچک دچار آبی دریای بی کران باشد !!!

چه فکر نازک غمناکی !!!

و غم تبسم پوشیده ی نگاه گیاه است ...

و غم اشاره ی محوی به ردّ وحدت اشیاست ...

خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند ...

و دست منبسط نور روی شانه ی آنهاست ...

نه ............

وصل ممکن نیست ...

همیشه فاصله ای هست ...........................................................

دل من حالش خوشه ؛ خوشترش کن()