سوته دل - مه نو سفر

شکلات ...

*سوته دل* :: دوشنبه 86/7/23 ساعت 4:38 عصر

با یه شکلات شروع شد ...

من یه شکلات گذاشتم تو دستش ، اونم یه شکلات گذاشت تو دست من ...

من بچه بودم ، اونم بچه بود ...

سرمو بالا کردم ، سرشو بالا کرد ...

دید که منو می شناسه ...

خندیدم ...

گفت : دوستیم ؟؟؟

گفتم : دوست دوست ...

گفت : تا کجا ؟؟؟

گفتم : دوستی که تا نداره ...

گفت : تا مرگ ...

خندیدم و گفتم : من که گفتم تا نداره ...

گفت : باشه ... تا پس از مرگ ...

گفتم : نه ! نه ! نه ! نه ... تااااااااااااااااااااااا نداره ...

گفت : قبول ... تا اونجا که همه دوباره زنده می شن ؛ یعنی زندگی پس از مرگ... بازم با هم دوستیم ... تا بهشت ، تا جهنم ... تا هر کجا که باشه ، من و تو با هم دوستیم ...

خندیدم و گفتم : تو براش تا هر کجا که دلت می خواد یه تا بذار ... اصلا یه تا بکش از سر این دنیا تااااااااااااا اون دنیا ... اما من اصلا براش تا نمی ذارم ...

نگام کرد ، نگاش کردم ...

باور نمی کرد ...

می دونستم اون می خواست حتما دوستی ما (( تا )) داشته باشه ...

دوستی بدون (( تا )) رو نمی فهمید ...

گفت : بیا برای دوستیمون یه نشونه بذاریم ...

گفتم : باشه . تو بذار ...

گفت : " شکلات " ... هر بار که همدیگرو می بینیم ، یه شکلات مال تو ، یکی مال من ... باشه ؟؟؟

گفتم : باشه ...

هر بار یه شکلات می ذاشتم تو دستش ، اونم یه شکلات تو دست من ...

باز همدیگرو نگا می کردیم ؛ یعنی دوستیم ... دوست دوست ...

من تندی شکلاتامو باز می کردم ، می ذاشتم تو دهنمو تند و تند می میکیدم ...

می گفت : شکمو !!! تو دوست شکموی منی ...

بعد شکلاتاشو می ذاشت تو یه صندوق کوچولوی قشنگ ...

می گفتم : بخورش ...

می گفت : تموم می شه ... می خوام تموم نشه ... برای همیشه بمونه ...

صندوقش پر از شکلات شده بود ... هیچ کدومشو نمی خورد ... من همشو خورده بودم ...

گفتم : اگه یه روز شکلاتاتو مورچه ها بخورن یا کرما ، اونوقت چی کار می کنی ؟؟؟

گفت : مواظبشون هستم ...

می گفت : می خوام نگهشون دارم تا موقعی که دوست هستیم ...

بعد من شکلاتامو می ذاشتم توی دهنمو میگفتم : نه ! نه ! نه ! نه ... تااااااااااااااااااااااا نه ... دوستی که تا نداره ...

1 سال ، 2 سال ، 4 سال ... 7 سال ، 10 سال ........... 20 سالی شده ...

اون بزرگ شده ، منم بزرگ شدم ...

من همه ی شکلاتامو خوردم ، اون همه ی شکلاتاشو نگه داشته ...

اون اومده امشب تا خداحافظی کنه ... می خواد بره ... بره اون دور دورا ...

می گه می رم ، اما زود برمی گردم ...

من که می دونم می ره و برنمی گرده ...

یادش رفت شکلات به من بده ...

من که یادم نرفته ...

یه شکلات گذاشتم کف دستش ...

گفتم : این برای خوردنه ...

یه شکلاتم گذاشتم کف اون دستش ...

اینم آخرین شکلات برای صندوق کوچیکت ...

یادش رفته بود که صندوقی داره برای شکلاتاش ...

هر دو تا رو خورد ...

خندیدم ...

می دونستم دوستی من « تا » نداره ، می دونستم دوستی اون « تا » داره ... مثل همیشه ...

خوب شد همه ی شکلاتامو خوردم ، اما اون هیچ کدومشو نخورده ...

حالا با یه صندوق ، پر از شکلاتای نخورده ، چی کار می کنه ؟؟؟

دل من حالش خوشه ؛ خوشترش کن()

چاه می گوید...

*سوته دل* :: یکشنبه 86/7/8 ساعت 11:0 صبح

چاه می گوید :

غروب شد...

می دانستم که در تاریکی می آید ...

چه خوب که روزها را برای آمدنش برنگزید ؛ آخر اشک و غم مرا می دید و دیگر از روی دلسوزی ، نمی خواست دردهایش را به سفت جان من اعطا کند .

نخلستان ها خاموش شدند ...

ماه قرص کامل بود و ستاره ها شرمشان آمده بود که نورشان را به رخ مهتاب همیشه تنها بکشند ...

باد صحرا بویی آشنا برایم آورد...

به لرزه افتادم ...

هر زمان که قدم بر زمین می گذاشت ؛ نه از روی سنگینی ؛ بل از هیبت و قدرتش زمین به لرزه در می آمد و در مقابل آن همه عظمت ، حقیروارانه می لرزید ... می دانست که یک آسمانی بر پهنه دنی اش گام می نهد .

با این مقدمات ، می دانستم که حضورش نزدیک است .

خدا را شکر می کردم که لرزشم را از سر قدومش می داند ، نه از سر ترسم . ترسی قدیمی که نشود یک شب حقیری ام را بفهمد ...

خود را آراستم ... به بهترین شکل .

نمی دانستم امشب چه برایش پیش آمده ...

رخ مهتاب به روی آب افتاده بود ... هیچ حال خوشی نداشتم . با این وضع ، صورتم را می دید .

لحظه ای گذشت . آمد ...

دست هایش را بر لبه چاه گذاشت و سرش را خم کرد .

به رسم همیشگی ، اشکهایش ، دانه دانه و به نظم و با اجازه ، از محاسنش به روی آب افتادند ...

چهره ی ماه در هم ریخت ...

آب خنک در سرمای شب صحرا ، گویی زیر خروارها هیزم به جوش آمده بود ...

سکوت نخلستان در هم شکست ...

تلی از شن ، در باد ستم صحرا ، به هوا خاست ...

همان به که ستاره ها پشت مهتاب پر ضیا پنهان شده بودند ، چون بی شک همه شان به زمین می ریختند وپهنه اش را پولک نشان می کردند . ..

(( مرغ شب ، ناله ی تلخی زد و بگریخت )) ...

امواج آب متلاطم تر شدند ...

نمی دانستم طاقت می آورم یا نه ؟؟؟ ... نمی خواستم بداند که من هم از جنس همان خاکم ...

اشک می ریخت و مولایش را می خواند ...

دیگر مناجاتش را از بر بودم ... مؤلای یا مؤلای !

ملائک به صف شده بودند و وقتی اورا در این حال دیدند ، چشم هاشان باریدند و باریدند ...

گویی خداوندگار ، کوفه را در خواب کرده بود تا صدای مبارک ایشان به گوش نامبارک آن نامحرمان نرسد ...

آخر اینجا نزدیک من ، مردی می گریست ... چه فاجعه ای ست آن لحظه که یک مرد می گرید ... چه فاجعه ای !!!

آواز پر جبرئیل ، همواره در زیر غرفه ی بلند آسمان صحرا به گوش می رسید ...

لحظه ای آسمان در نظرم پدیدار شد ... (( شاهراه علی )) ، (( راه مکه )) ، راهی که علی از آن به کعبه می رود ، چونان روشن شد که دیگر ماه در کمالش نوری نداشت ...

(( گز و تاق )) ؛ باز هم حسرت پایبندیشان را در چشمهاشان می شد دید ... باز هم به باد می گفتند : (( به کجا چنین شتابان ؟ )) ... اما این بار ، حتی دیگر باد هم یارای دیدن این همه درد مرد افلاک را نداشت و پاسخی نداد و گذشت ...

فرشته ها نگهبان شده بودند تا نامحرمی از جنس اهریمن و دیوانش ، به آنجا که آسمان مهمان خاک بود ، نشود ...

او می گریست و ... من می گریستم ...

چه خوب بود که در آن هنگام اشکهایم را پشت بهانه ی پر آبیم پنهان کرده بودم و مرا و اشکم را نمی دید ...

سال هاست که او هر شب می آید و عوالم افلاک را در هم می ریزد و می گرید و در آخر با لبی خندان می رود ...

و سال هاست که هر شب پنهانی می گریم و تنم به لرزه می افتد و شاهد و گواه تمام این وقایع هستم ...

اما ... اما این عجب نیست که بگویم : (( هیچ گاه ... هیچ شبی ، ندانستم که چرا علی می گرید !!! ))

** سوته دل **

دل من حالش خوشه ؛ خوشترش کن()

حتما این دعا را بخوانید تا شعبان هست

*سوته دل* :: یکشنبه 86/6/18 ساعت 12:15 عصر

سید طاووس در کتاب اقبال روایت کرده از حضرت رسول (ص) که هر کسی که بگوید در ماه شعبان هزار مرتبه :

« لا الهَ الّا اللهُ و لا نَعبد‍‍ُ الّا ایّاهُ مُخْلصین َ لَهُ الدّین َ وَ لَوْ کَرهَ المُشرکونَ »

بنویسد حق تعالی برای او عبادت هزار سال و محو کند از او گناه هزار سال و بیرون بیاید از قبرش روز قیامت و رویش درخشان باشد مانند ماه شب چهاردهم و از صدقین نوشته شود .

بخوانید در : کتاب منازل الآخرة (پیرامون مرگ و معاد )، نوشته حاج شیخ عباس قمی

دل من حالش خوشه ؛ خوشترش کن()

< << 11 12 13 14 15 >> >